In Progress Feedback Festival 2017
Σαββατοκύριακο 18-19/3/17
screen: Στέφανος Κοσμίδης
Νέοι συμμετέχοντες και ξεχωριστές προσεγγίσεις, συνθέτουν ένα φεστιβάλ που είναι έτοιμο να μας δείξει πως όλα έχουν κινητήρια δύναμη τον έρωτα..!
Σάββατο 18 & Κυριακή 19 Μαρτίου
στις 20:00
Tο In Progress Feedback Festival (IPFF), το φεστιβάλ-θεσμός του Κινητήρα, επιστρέφει για όγδοη χρονιά στις 18 και 19 Μαρτίου. Η θεματική ομπρέλα του IPFF για τη φετινή χρονιά είναι ο Έρωτας: η αναγκαιότητά του ως επανάσταση και κινητήριος δύναμη για αντίσταση. Καλλιτέχνες και ομάδες χορού και θεάτρου παρουσιάζουν στο κοινό έργα τους που βρίσκονται σε δημιουργική διαδικασία, δοκιμάζοντας τις σκέψεις και τις ιδέες τους. Ερχόμενοι σε άμεση επαφή με τους θεατές, που συμμετέχουν ενεργά στο τέλος κάθε παράστασης μέσα από δημιουργικές συζητήσεις, ερωτηματολόγια και άλλους ευφάνταστους τρόπους ανταλλαγής ιδεών, οι συμμετέχοντες λαμβάνουν το feedback που θα τους οδηγήσει σε μια μελλοντική ολοκληρωμένη παράσταση.
Γνωστοί καλλιτέχνες αλλά και φερέλπιδες νεοσύστατες ομάδες από το χώρο του θεάτρου, του χορού και των εικαστικών περιλαμβάνονται στις φετινές συμμετοχές του In Progress Feedback Festival. Με έναν έως τέσσερις καλλιτέχνες επί σκηνής, οι συμμετέχοντες θα παρουσιάσουν τα μέγιστης διάρκειας 25’ έργα τους στο κοινό, το οποίο φέτος θα είναι ο κριτής. Συγκεκριμένα, λαμβάνουν μέρος: Ομάδα Almalibre.co – Αναστασία Μπρουζιώτη, Ομάδα A(r)CT – Ελένη Παπαϊωάννου, Ομάδα ΜΟΝΟΡΟΔΟ – Παναγιώτης Αθανασόπουλος, Μαριέλα Νέστορα και Stephanie Felber, Ζωή Παπαδοπούλου, Ομάδα Scraps – Βασιλική Σκευοφύλαξ και Μάριος Σουγιουτζόγλου, Ομάδα Φ/2 – Βαρβάρα Μπαρδακά και Φώτης Τσαλουμάς, Ομάδα Yellow – Μαρία Ζαχαρογιάννη.
Κύριος στόχος του In Progress Feedback Festival είναι η έρευνα, ο πειραματισμός, η εξέλιξη της δημιουργικής διαδικασίας, αλλά και οι τρόποι με τους οποίους επηρεάζονται τα υπό διαμόρφωση έργα από τη γνώμη του κοινού. Η ομάδα που θα επιλεγεί θα έχει τη δυνατότητα να παρουσιάσει στο Στούντιο του Κινητήρα οκτώ παραστάσεις τα Σαββατοκύριακα του Σεπτεμβρίου 2017 σε συμπαραγωγή με τον Κινητήρα.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
Σάββατο 18/3:
Yellow “ABSENCE ΙΙ”
Ζωή Παπαδοπούλου “∞ Άπειρο”
μΟνΟρΟδΟ “Feedback”
A(r)CT “2084”
Κυριακή 19/3:
Μαριέλα Νέστορα & Stephanie Felber “WHY THE DOG?”
Scraps «Called Back»
Φ/2 “Φ/2”
Almalibre.co “Home”
Μετά το τέλος της κάθεπαράστασης θα υπάρχει δεκάλεπτο διάλειμμα όπου το κοινό θα απαντά στις ερωτήσεις για το feedback των ομάδων.
Η ψηφοφορία για την ανάδειξη του νικητή του IPFF θα διεξάγεται μετά το τέλος και των τεσσάρων παραστάσεων, στο τέλος της βραδιάς.
Δείτε το trailer εδώ.
©Στέφανος Κοσμίδης
Ώρα έναρξης: 20.00
Είσοδος με ελεύθερη συνεισφορά | Απαραίτητη η κράτηση θέσεων: 21 0924 8328 | info@kinitiras.com
ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ
- Ομάδα A(r)CT
“2084”
Η οµάδα A(r)CT γεννήθηκε το 2014 µε την ιδέα ότι ο χορός όπως και όλες οι τέχνες πρέπει να λειτουργούν ως ένα µέσο κοινωνικής- και όχι µόνο-αλλαγής. Από τότε, δημιουργούν έργα βασισµένα στο χορό και το σωµατικό θέατρο, installations και site-specific έργα που παρουσιάζονται σε κλειστά θέατρα αλλά και ανοιχτούς, δηµόσιους και ασυνήθιστους χώρους. Το 2084 είναι µια συνεργασία των performers Ελένη Παπαϊωάννου και Άλεξ Γκοτς και του µουσικού Πάνου Χουντουλίδη. Αντλώντας στοιχεία από το βιβλίο “1984” του Τζορτζ Όργουελ, το έργο τους μιλά για τη συνεχή προσπάθεια µιας “ανώτερης” δύναµης να καταργήσει κάθε ίχνος διαπροσωπικής σχέσης για να εξασφαλίσει την παντοτινή αγάπη και πίστη προς αυτήν. Δυο άνθρωποι που πέρα από την αγάπη που νιώθουν ο ένας για τον άλλον, αγαπούν την ελευθερία. Την ελευθερία που ποτέ δε μπόρεσαν να γευτούν. Μπορεί η δύναμη αυτού του συναισθήματος να τους οδηγήσει εκεί; Είναι μια επανάσταση βασισμένη στον έρωτα αρκετή να υπερνικήσει ένα υπερφίαλο σύστημα και μια κοινωνία τυφλή;
Συντελεστές
Χορογραφία και εκτέλεση: Ελένη Παπαϊωάννου και Άλεξ Γκοτς
Μουσική σύνθεση: Πάνος Χουντουλίδης
- Ομάδα μΟνΟρΟδΟ
“Feedback”
Η ομάδα μΟνΟρΟδΟ παρουσιάζει το θέατρο των αντιφάσεων των όντων, των πραγματικών τραγικών ειδήσεων, την ακραία ομορφιά, τη γοητεία της ανώμαλης ροής της ζωής τη στιγμή που ο κόσμος αποζητά απεγνωσμένα την αρμονία που ποτέ δεν γνώρισε. Στο έργο τους “Feedback” αναμετρώνται με τον έρωτα. Και αναρωτιούνται: πετάει ο έρωτας; Ο έρωτας για τον ερωτευµένο µπορεί να είναι και ο τελευταίος του. Το “Feedback” είναι το κουτσοµπολιό γι’ αυτόν που από ερωτικό πάθος αυτοκτόνησε, γι’ αυτόν που δεν κατάφερε να πει το σ΄αγαπώ κι έτσι γκρεµίστηκε στης µοναξιάς τα βράχια. Αν κάποιος επέζησε από έναν έρωτα που έσβησε, αυτός έχει υλικό για feedback. Να αφεθεί να ξαναερωτευτεί; To be or not to be; Να γίνει ροµάντσο; Να γίνει ταινία; Να γίνει ποίηµα, καντήλι µε εικόνισµα σε σκοτεινή γωνιά, που να θυµίζει το τραγικό δυστύχηµα, τότε που του κοπήκαν τα φτερά; Παίζουν µε τον έρωτα;
Συντελεστές
Performers: Παναγιώτης Αθανασόπουλος, Ειρήνη Σγουρίδου, Γρηγόρης Στασινόπουλος, Αγγελική Τόμπρου
- Ζωή Παπαδοπούλου
“∞ Άπειρο”
Η Ζωή Παπαδοπούλου είναι χορεύτρια και χορογράφος. Στο έργο της “∞ Άπειρο” καταπιάνεται με τον έρωτα ως πηγή έμπνευσης και βασικό συστατικό της ζωής. Η ηρωίδα της εξαρτάται από φοβίες και σκέψεις που την αποτρέπουν απ’ το να ερωτευτεί και να χαρεί τη ζωή με αποτέλεσμα το σώμα της ν’ αντιδρά. Ο έρωτας είναι αναγκαίος αλλά εμπεριέχει το ρίσκο να την ξαναπληγώσει. Η πάλη ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα είναι σφοδρή. Η ηρωίδα θα συνεχίσει να φοβάται τον έρωτα ή θα επαναστατήσει έναντι της λογικής;
Συντελεστές
Χορογραφία-ερμηνεία: Ζωή Παπαδοπούλου
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Δημήτρης Τσούκας Phd
Φωτογραφίες: Μαρία Παπαδοπούλου
- Ομάδα Yellow
“ABSENCE ΙΙ”
Η ομάδα Yellow που αποτελείται από τη σύμπραξη της εικαστικού Μαρίας Ζαχαρογιάννη και του ηθοποιού και χορευτή Γιάννου Ντανάκου, οι οποίοι ερευνούν μέσα από κείμενα βιωματικά τον έρωτα και τον πόλεμο. Την πολεμική διάσταση του έρωτα, τον πόλεμο ως πόλεμο και τον έρωτα για πόλεμο. Συμμετέχουν ενεργά η Μπέλλα Αμπαρτζάκη, βιωματική performer, η Καλλιόπη Βαγιανάκη, φωτογράφος και η Αντιγόνη Πογιατζή, ιστορικός τέχνης. Η ομάδα παρουσίασε την performance “Καθώς σου μιλούσα χθες το βράδυ” στο Φεστιβάλ Τέχνης “Κουρδιστό Μανταρίνι” τον Σεπτέμβριο 2016 σε συνεργασία με την ηθοποιό και δραματολόγο Έρη Κολέζη. Συμμετείχαν στο φεστιβάλ “100 χρόνια Νταντά” τον Δεκέμβριος 2016 στο CabaretVoltaireμε την performance “AbsenceI”, και επαναδιαμόρφωσαν την επιτέλεση αυτή στην έκθεση “Rooms 2017” της γκαλερί Καππάτος τον Ιανουάριο του 2017. Για αυτή την τελευταία τους εν εξελίξει performance συνεργάζονται με την ηθοποιό Βάσια Πασπάλη και την εικαστικό Αλεξία Καραβέλα, η οποία έχει επιμεληθεί τα σκηνικά αντικείμενα και κοστούμια με επιρροές από τον Ντανταϊσμό. Στόχος της ομάδας είναι να επαναδιαμορφώνουν και να επανασυνθέτουν την performance με νέα κείμενα και συντελεστές σαν οργανικό υλικό, όπου ο ανοιχτός διάλογος μεταξύ των συντελεστών και κατ’ επέκταση με το κοινό να επαναπροσδιορίζει το αρχικό μας ερώτημα “και τι κάνω εγώ εδώ; Πού είναι η αρχή; Πότε είναι το τέλος;” σε πολιτικό, κοινωνικό και προσωπικό πλαίσιο.
Συντελεστές
Ιδέα – σκηνοθεσία: Μαρία Ζαχαρογιάννη
Performers: Γιάννος Ντανάκος, Βάσια Πασπάλη, Μπέλλα Αμπαρτζάκη
Κοστούμια: Αλεξία Καραβέλα
Βιντεοσκόπηση: Νικόλας Τσαναής Γιώργος Αλεφάντης
Φωτογραφία: Καλλιόπη Βαγιανάκη
Επιμέλεια: Αντιγόνη Πογιατζή
Κείμενα: Μαρία Ζαχαρογιάννη και Γιάννος Ντανάκος καθώς και αποσπάσματα από: Άντον Τσέχωφ, Θείος Βάνιας, Ρολάν Μπαρτ, Αποσπάσματα του ερωτικού λόγου, Ζαν Μποντριγιάρ, Περι σαγήνης, Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους
- Ομάδα Almalibre.co
“Home”
Η ομάδα Almalibre.co ιδρύθηκε το 2012 από τη χορεύτρια, δασκάλα χορού και χορογράφο, Αναστασία Μπρουζιώτη. Έργα της έχουν παρουσιαστεί στην Ελλάδα και το εξωτερικό. To “Home” παρουσιάζει τα στάδια αλλαγής μιας ερωτικής σχέσης, τη φθορά που προκαλείται από τον χρόνο, τη συμβίωση και την εξάρτηση· έναν από τους πιο σημαντικούς λόγους που δύο άνθρωποι πορεύονται ο ένας δίπλα στον άλλο. Είναι άραγε μία μορφή επανάστασης η απόφαση δυο ανθρώπων να μην εγκαταλείψουν τον έρωτα αλλά να επιμείνουν σε αυτόν τη στιγμή που απειλείται από τη φθορά; Το “Home” είναι εμπνευσμένο από πίνακες του Egon Schiele και του Edward Hopper. Η πρόθεση της ομάδας είναι να συνθέσει μέσω της κίνησης, του χώρου και των σωμάτων των χορευτών μία χορογραφία που οποιαδήποτε στιγμή θα μπορεί να μετατραπεί σε έναν ζωγραφικό πίνακα.
Συντελεστές
Χορογραφία: Αναστασία Μπρουζιώτη
Χορεύουν: Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου, Ματίνα Κοκολάκη, Αναστασία Μπρουζιώτη, Γιάννης Τσιγκρής
Μουσική επιμέλεια: Almalibre.co
Φωτογραφία: Χρήστος Τζίμας
- Μαριέλα Νέστορα και Stephanie Felber
“WHY THE DOG?”
Το έργο “WHY THE DOG?” είναι ένας διάλογος, μια παιχνιδιάρικη συνάντηση ανάμεσα στη Μαριέλα Νέστορα και την Stephanie Felber στην οποία βρίσκονται ως χορογράφοι, performers και συν-συγγραφείς. Η έρευνά τους επικεντρώθηκε σε κοινωνικά κινήματα που εστιάζουν στην καθημερινότητα και σε κοινωνικές συμπεριφορές, φέρνοντας στο τραπέζι ερωτήματα για το περιβάλλον στο οποίο ζούμε ως πολίτες και τον ρόλο του κοινού στην παράσταση αλλά και στη ζωή. Το κομμάτι εξελίσσεται μέσα από αυτοσχεδιασμούς που εναλλάσσονται ανάμεσα στο χορό, τη συζήτηση και τη γραφή. Ανοίγοντας έναν εν δυνάμει διάλογο μεταξύ αγάπης και επανάστασης, σκέψης και δράσης, προσκαλούν το κοινό να σχεδιάσει μια νέα επανάσταση της καθημερινής ζωής.
Συντελεστές
Χορογραφία/ Έρευνα/ Performers: Μαριέλα Νέστορα & Stephanie Felber
- Ομάδα Scraps
“Called Back”
Η θεατρική ομάδα “Scraps” δημιουργήθηκε τον χειμώνα του 2017 από τους ηθοποιούς Βασιλική Σκευοφύλαξ και Μάριο Σουγιουτζόγλου. Η πρώτη δουλειά της ομάδας, η οποία στην πορεία συμπληρώθηκε από σημαντικούς συνεργάτες, ονομάζεται «Called Back» σε σύλληψη και σκηνοθεσία της Βασιλικής Σκευοφύλαξ. Πρόκειται για μια σκηνική σύνθεση πλαισιωμένη από ποιήματα και επιστολές της Έμιλυ Ντίκινσον με κοινό άξονα τον Έρωτα, τις ποικιλόμορφες αποχρώσεις των οποίων η ομάδα επιχειρεί να ανακαλύψει και να αποδώσει σκηνικά. Οι ηθοποιοί ΜεταΦέρουν οργανικά τον Ερωτικό Λόγο της ποιήτριας για τη λαχτάρα, τον πόθο, την ηδονή για το ερωτικό αντικείμενο, αλλά και για την απώλεια, τη ματαίωση και το ανεκπλήρωτο.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία-σύνθεση κειμένων: Βασιλική Σκευοφύλαξ
Παίζουν: Ανδρονίκη Αβδελιώτη, Ελεάννα Παναγουλέα, Μαρία Πίγκου, Μάριος Σουγιουτζόγλου
Επιμέλεια Κίνησης: Μαργαρίτα Τρίκα
Μουσική: Βασίλης Γκότσης
Φωτισμοί: Μαρία Γοζαδίνου
Φωτογραφίες, Video: Δημήτρης Μπαβέλας
- Ομάδα Φ/2
“Φ/2”
Η Ομάδα Φ/2 γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 2017 στην Αθήνα και αποτελεί τη συνέχεια μιας παλιάς φιλίας μεταξύ της Βαρβάρας Μπαρδακά, χορεύτριας και χορογράφου και του Φώτη Τσαλουμά, φωτογράφου. Η ομάδα κινείται στον άξονα της εικαστικότητας της κίνησης με σημείο αναφοράς τον κινητικό αυτοσχεδιασμό, προσεγγίζοντας τη σκηνή σαν ένα κινούμενο πίνακα. Συνδυάζοντας χορογραφία και performance σε συνεργασία με τη Γερμανίδα performer και χορογράφο Katharina Platz, δημιούργησαν το “Φ/2”, ένα κομμάτι για την εξέλιξη του ατόμου μέσω της παρατήρησης του εαυτού του, του περιβάλλοντος και των δυνάμεων της δράσης-αντίδρασης. Τα σύγχρονα γεγονότα και ο σύγχρονος τρόπος ζωής αντικατοπτρίζουν την καταδυνάστευσή μας από τις οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις. Για τους ίδιους ο “Έρως” ως κινητήριος δύναμη είναι η ευκαιρία μας να απογειωθούμε συλλογικά.
Συντελεστές
Concept: Φώτης Τσαλουμάς, Βαρβάρα Μπαρδακά
Xορογραφία & Performance: Katha Platz, Βαρβάρα Μπαρδακά
Διεύθυνση φωτογραφίας και Σκηνικών: Φώτης Τσαλουμάς
Φωτογραφίες εδώ.
Oι Διαγωνιζόμενοι μας Συστήνονται
- Ομάδα Almalibre.co
“Home”
Δημιουργήθηκε από τη Νατάσσα Μπρουζιώτη το 2011. Η δημιουργική και χορογραφική δουλειά της ομάδας βασίζεται στην έρευνα των ανθρώπινων σχέσεων και στο πώς, χρησιμοποιώντας την κίνηση σαν κύριο μέσο κάτω από έναν συγκεκριμένο παρονομαστή, κάθε χορογραφική ιδέα μπορεί να γίνει πιο άμεση και ακριβής.
Το “Home” είναι ένα έργο που δημιουργήθηκε με πολλή αγάπη από τους χορευτές και τη χορογράφο και είναι η πρώτη ομαδική δουλειά της Νατάσσας Μπρουζιώτη. Πρόκειται για μία διασκευή ενός παλαιότερου έργου που είχε συνθέσει με τον Αλέξανδρο Βαρδαξόγλου σε ένα residency στο Κέντρο Χορογραφίας της Γκομέρα . Η Νατάσσα και ο Αλέξανδρος γνωριστήκαν το 2012 και συνεργαστήκαν για το ντουέτο «A true story» για το οποίο βραβευθήκαν από τον Διαγωνισμό Χορογραφίας στην Μαδρίτη το 2013.
Tο “Home” είναι εμπνευσμένο από πίνακες του Egon Schiele, πιο συγκεκριμένα από την συλλογή “The Embrace” (The Loving) που ξεκίνησε από το 1915 και ολοκληρώθηκε το 1917 και από πίνακες του Edward Hopper από τις συλλογές Cοuple Paintings (1939-1959) και Social Realism (1928-1947). Ο ρεαλισμός και η απλότητα του Hopper σε συνδυασμό με τις απομονωμένες φιγούρες του, ακόμα και όταν τα πρόσωπα που ζωγραφίζει βρίσκονται στο ίδιο δωμάτιο, σε αντίθεση με τη ζωτικότητα των δύο φύλλων που είναι έντονη στους πίνακες του Sciele και τις αγκαλιές με τις άγριες σχηματικές παραμορφώσεις στα σώματα που ζωγράφιζε, αποτελέσαν αφετηρία για τη δημιουργία του έργου. Η αντίθεση των δύο ζωγράφων στον τρόπο που προσεγγίζουν τις σχέσεις ανδρών και γυναικών αποτέλεσαν σημαντική πηγή έμπνευσης σε κινητικό, χορογραφικό και σκηνοθετικό επίπεδο.
Και στις δύο περιπτώσεις οι μορφές συνδέονται ερωτικά και η έλξη τους αποδίδεται άλλοτε με πολύ λεπτές αποχρώσεις, άλλοτε απλά από τη σωματική τους στάση και την απόσταση και άλλοτε μέσα από πολυμορφικά σχήματα. Μέσα από αυτές τις έντονες διαφορές φαίνονται καθαρά τα στάδια των ερωτικών σχέσεων. Καθένας από τους πίνακες αποδίδει τις διαφορετικές εκφάνσεις του έρωτα αλλά και το πώς υπάρχουν οι άνθρωποι σε κάθε μία από αυτές.
Η πρόθεση της ομάδας είναι να συνθέσει μέσω της κίνησης, του χώρου και των σωμάτων των χορευτών μία χορογραφία που οποιαδήποτε στιγμή θα μπορεί να μετατραπεί σε έναν ζωγραφικό πίνακα.
- Ομάδα A(r)CT
“2084”
Η οµάδα A(r)CT γεννήθηκε το 2014 µε την ιδέα ότι ο χορός, όπως και όλες οι τέχνες, πρέπει να λειτουργούν ως ένα µέσο κοινωνικής -και όχι µόνο- αλλαγής. Από τότε, δηµιουργούµε έργα βασισµένα στο χορό και το σωµατικό θέατρο, installations και site-specific που παρουσιάζονται σε κλειστά θέατρα αλλά και ανοιχτούς, δηµόσιους και ασυνήθιστους χώρους. Μέχρι τώρα, η οµάδα Α(r)CT έχει συµµετάσχει σε διάφορα φεστιβάλ σε Αγγλία και Ελλάδα.
Η οµάδα A(r)CT έχει στόχο να δηµιουργεί προσιτά και διαδραστικά έργα συνδυάζοντας χορό, κείµενο, µουσική όπως και άλλες εικαστικές τέχνες. “Μέσα από τη δουλειά µας επιθυµούµε να µεταφέρουµε µηνύµατα άµεσα συνδεδεµένα µε την καθηµερινότητά µας, την κοινωνική και ανθρωπιστική µας ύπαρξη καθώς και τον σύγχρονο κόσµο. Μας ενδιαφέρει οι θεατές να κατανοούν αυτό που παρακολουθούν, να νιώθουν ενεργοί και όχι να στέκονται απαθείς σε ό,τι συµβαίνει µπροστά τους.”
Το “2084” είναι µια συνεργασία µεταξύ των performers Ελένη Παπαϊωάννου και Άλεξ Γκοτς και του µουσικού Πάνου Χουντουλίδη που θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά στο In Progress Festival 2017. O Άλεξ Γκοτς και η Ελένη Παπαϊωάννου είχαν την πρώτη τους συνεργασία στo πλαίσιo των σπουδών τους στο London Contemporary Dance School. Μετέπειτα συνεχίζοντας τις προσωπικές τους πορείες, συνεργάστηκαν ξανά σε φεστιβάλ στο Λονδίνο και άλλες επαγγελµατικές παραστάσεις της οµάδας A(r)CT. Έχουν δουλέψει µε χορογράφους, χορευτές και καλλιτέχνες απ’ όλον τον κόσµο, κάτι που έχει εµπλουτίσει το κινησιολογικό τους λεξιλόγιο και είναι ενθουσιασµένοι που χρησιµοποιούν αυτές τις εµπειρίες τους στη δηµιουργία του νέου τους έργου.Ο Πάνος Χουντουλίδης είναι ηχολήπτης και µουσικός παραγωγός µε βάση το Λονδίνο, όπου και συνεργάστηκε για πρώτη φορά µε την Ελένη στη δηµιουργία ενός µικρού µήκους video dance.
“H ιδέα µας: πώς ο έρωτας µπορεί να αποτελέσει πράξη επαναστατική. Πράξη αντιστασιακή και πολλές φορές ριψοκίνδυνη. Ένα συναίσθηµα ανθρώπινο. Πάθος για τη ζωή. Μία φλόγα για το αύριο και µία ελπίδα. Μία κινητήρια δύναµη. Μία ασυνείδητη δέσµευση σε έναν άνθρωπο και µια ιδέα. Η πίστη πως ένα ανθρώπινο συναίσθηµα δίχως όρια και φραγµούς µπορεί να έρθει αντιµέτωπο µε τα τέρατα του χρήµατος και της εξουσίας. Πως µπορεί να αντισταθεί σε κάθε είδους απαγορεύσεις και περιορισµούς και να ανοίξει τον δρόµο προς την ελευθερία.”
Το κοµµάτι αντλεί στοιχεία από το βιβλίο “1984” του Τζορτζ Όργουελ. Η συνεχής προσπάθεια µιας “ανώτερης” δύναµης να καταργήσει κάθε ίχνος διαπροσωπικής σχέσης για να εξασφαλίσει την παντοτινή αγάπη και πίστη σ’ αυτήν. Δύο άνθρωποι που πέρα από την αγάπη που νιώθουν ο ένας για τον άλλον, αγαπούν την ελευθερία. Την ελευθερ ία που ποτέ δε µπόρεσαν να γευτούν. Μπορεί η δύναµη αυτού του συναισθήµατος να τους οδηγήσει εκεί; Είναι µία επανάσταση βασισµένη στον έρωτα αρκετή να υπερνικήσει ένα υπερφίαλο σύστηµα και µία κοινωνία τυφλή;
Το 2084 απεικονίζει τον φόβο πως κάποια µέρα θα χάσουµε τη ικανό τητα να νιώθουµε, να σκεφτόµαστε και να αγωνιζόµαστε για τον ίδιο µας τον εαυτό, την αξιοπρέπεια µας και τους γύρω µας, για ένα κόσµο που κάποτε ονειρευτήκαµε και ερωτευτήκαµε.
- Ομάδα μΟνΟρΟδΟ
“Feedback”
Η ομάδα μΟνΟρΟδΟ παρουσιάζει το θέατρο των αντιφάσεων των όντων, των πραγματικών τραγικών ειδήσεων, την ακραία ομορφιά, την γοητεία της ανώμαλης ροής της ζωής τη στιγμή που ο κόσμος αποζητάει απεγνωσμένα την αρμονία που ποτέ δεν γνώρισε. Γνωρίστηκαν τυχαία, όμως αν υπάρχει μία μοίρα ή ένας θεός, σίγουρα έβαλε το χέρι του γι’ αυτήν την συνάντηση. Προέρχονται απο διαφορετικούς κόσμους ο καθένας: η Ειρήνη, αιθέριο πνεύμα, φλαουτίστρια και νυχτερινή αοιδός, απο της Καστοριάς την παγωμένη λίμνη, κατέβηκε στην εύκρατη Αθήνα να δοκιμάσει μία άλλη κουζίνα. Ο Γρηγόρης μ’ ένα ποδήλατο για προίκα, σπινάρει ολημερίς την άσφαλτο της πόλης ενώ παράλληλα ζωγραφίζει καμβάδες στο εργαστήρι του, στους τοίχους της Αθήνας. Η Αγγελική, παιδαγωγός με μεγάλη αφοσίωση στο θέατρο για τα παιδιά, ονειρεύεται να χορέψει εκστασιακά, τινάζοντας τα χρυσά σγουρά μαλλιά της, αγνοώντας τις μακραίωνες θεατρικές σπουδές της στην Αγγλία και τέταρτος ο Πάνος, τραγοκομωδός, βαρύτονος, από της Λυρικής σκηνής της όπερας τα μερη. Μα πέρα κι απ΄την όπερα, γεωμετρεί στίχους και ποιήματα, ένα δικό του ραπ: ένας ράπτης που συρράπτει τις λέξεις σε ένα κολάζ νοημάτων και νευμάτων · αυτές θα ντύσουν το σώμα μιας μετανάστριας αλλά και αυτοφυούς μουσικής, που είτε ζωντανή είτε ηχογραφημένη είτε σιωπηλή, θα φτιάξει το ντεκόρ της παράστασης. Η ομάδα επηρρεάζεται πολύ απο τη ζωή στο δρόμο· από τις ανατροπές, τις συγκρούσεις, τα βλέμματα, τις συναντήσεις, τους αποχαιρετισμούς. Ετσι, παρουσιάσεις της ομάδας έχουν πάντα ένα work in progress χαρακτήρα: αφήνοντας κενά στο περίβλημα του concept, καλωσορίζουν και επιτρέπουν στον αυτοσχεδιασμό να εισρεύσει, κι έτσι ο σκηνικός χρόνος πιο σχετικός και πιο ελαστικός να γίνεται.
Ο έρωτας σαν θέμα της παράστασης τους απασχολεί σε όλες τις πιθανές μορφές του· αν σε μία μορφή ο εγωισμός κάποιου γλυκαίνεται στο αντικείμενο του πόθου του, σ΄ένα άλλο κλίμα σε μία αλλη χώρα, ο έρωτας προς ένα άψυχο αντικείμενο προς μία επιστήμη ή μία τέχνη ή προς ένα ζώο, ένα σκύλο, μετατρέπει τον δράστη σε δραπέτη από την λατρεία της σάρκας και φεύγει έκπτωτος απ΄τον ναό της ηδονής. Πού πάει; Αν ο έρωτας κυκλοφορεί παντού, δε θα την γλυτώσει…. Δηλαδή τραγωδία; Η τραγωδία της Αντιγόνης δεν είναι που χάνει τον έρωτά της τον Αίμωνα. Είναι που το ίδιο το όνομά της, Αντι – γόνη, δεν την αφήνει να σωπάσει σε ό,τι ο περίγυρος επιβάλει…. Και μήπως κι ο ίδιος ο Ερωτας σαν πρόσωπο δεν ζει τη δική του τραγωδία, αφού στο ίδιο έργο συνθλίβεται; Η μήπως η τραγωδία του Έρωτα μπορεί να είναι το γήρας, η αδυναμία να σηκωθεί, να τεντώσει την χορδή του τόξου του; Ιδού λοιπόν το Ερώτ – ημα.
- Μαριέλα Νέστορα και Stephanie Felber
“WHY THE DOG?”
“in girum imus nocte et consumimur igni”
Η Stephanie και η Μαριέλα συναντήθηκαν στο Ricean School of Dance στην Ύδρα το καλοκαίρι 2016 και αποφάσισαν να δουλέψουν μαζί μετά απο πολλές συζητήσεις που είχαν εκεί. Συναντήθηκαν για μία εβδομάδα residency στο Βερολίνο τον Νοέμβριο και συνεχίζουν να δουλεύουν μαζί για τη δημιουργία του WHY THE DOG? (and God knows what else). Το έργο “WHY THE DOG?” είναι ένας διάλογος, μια παιχνιδιάρικη συνάντηση ανάμεσα στη Μαριέλα Νέστορα και την Stephanie Felber στην οποία βρίσκονται ως χορογράφοι, performers και συν-συγγραφείς. Η έρευνά τους επικεντρώθηκε σε κοινωνικά κινήματα που εστιάζουν στην καθημερινότητα και σε κοινωνικές συμπεριφορές, φέρνοντας στο τραπέζι ερωτήματα για το περιβάλλον στο οποίο ζούμε ως πολίτες και τον ρόλο του κοινού στην παράσταση αλλά και στη ζωή. Το κομμάτι εξελίσσεται μέσα από αυτοσχεδιασμούς που εναλλάσσονται ανάμεσα στο χορό, τη συζήτηση και τη γραφή. Ανοίγοντας έναν εν δυνάμει διάλογο μεταξύ αγάπης και επανάστασης, σκέψης και δράσης, προσκαλούν το κοινό να σχεδιάσει μια νέα επανάσταση της καθημερινής ζωής.
Τι μας κινεί και τι μας συγκινεί; Ποια είναι τα πιο σημαντικά βήματα της ανθρωπότητας μεχρι σήμερα; Πώς να τρως μάφιν αποτελεσματικά; Μπορεί ο χορός να αλλάξει τον κόσμο; Γιατί χτίζουμε σπίτια για τον σκύλο μας αλλά όχι για άλλους ανθρώπους; Ποια γεγονότα θυμάσαι απο τη σύγχρονη ιστορία; Ποια είναι τα οφέλη της ενσυναίσθησης; Πώς κάνεις χάκινγκ για προσωπικούς κωδικούςς Τι μετατρέπει ενα σπίτι σε εστίας; Πώς ξεφλουδίζεις ενα πορτοκάλι; Πώς να χτίσεις εναν καλύτερο κόσμο;
Στο έργο WHY THE DOG? η Stephanie και η Μαριέλα είναι οικοδέσποινες, περφόρμερ, ταξιδιωτικοί πράκτορες, μεσίτριες, θεωρητικοί της καθημερινότητας και καλλιτέχνες, αναλαμβάνοντας την ευθύνη να ακονίσουν τις αντιλήψεις μας. Μιας και κατα τον Guy Debord, η φαντασία είναι το πιο ισχυρό μας όπλο ενάντια στο Θέαμα (The Spectacle).
Για να σκεφτούμε και να παράγουμε εναλλακτικές, υπενθυμίσεις, προτάσεις και ελπίδες, οι οποίες καθιστούν την καθημερινότητα (ακόμη κι αν μονο εφήμερα και ελαφρά) πιο πλούσια, αντλούμε δύναμη απο την αγάπη. Τελικά είναι η αγάπη που ενώνει τους ανθρώπους και τους καλλιτέχνες, όπως και η αγάπη από/προς/μέσα στη δουλειά μας εκεί όπου επενδύουμε στο μαζί, στην ομαδικότητα, στη συντροφικότητα.
“Απο το κρεβάτι του εραστή μέχρι την άγρια αγκαλιά του όχλου και μέχρι το εξωγήινο άγγιγμα των δικτύων, ισως πιθανότατα να είναι η οικειότητα και οι καλλιτεχνικές της εκφράσεις που θα μας εκπλήξουν τον 21ο αιωνα.” Brian Holmes
“Πού στο διάολο πηγαίνει αυτός το κόσμος;” Αγνώστου
- Ζωή Παπαδοπούλου
“∞ Άπειρο”
Η Ζωή Παπαδοπούλου είναι χορεύτρια, αλλά μέσα απο τις σπουδές της στο χορό ανακάλυψε πόσο μαγευτική ειναι η διαδικασία δημιουργίας και υλοποίησης μιας χορογραφίας. Στο In progress feedback festival θα εχει την χαρά να επικοινωνήσει με τον κόσμο τις ιδέες, τα συναισθήματα και τις σκέψεις της καθώς και να έχει feedback απο τους θεατές.
∞ Άπειρο
Ο έρωτας ως θέμα είναι πηγή έμπνευσης και βασικό συστατικό της ζωής. Στο έργο βλέπουμε την ηρωίδα να εξαρτάται απο φοβίες και σκέψεις που τη μπλοκάρουν από το να ερωτευτεί και να χαρεί τη ζωή, με αποτέλεσμα το σώμα της αντιδρά…. Ο έρωτας είναι αναγκαίος αλλά εμπεριέχει το ρίσκο να ξαναπληγωθεί. Η πάλη ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα είναι σφοδρή. Η ηρωίδα μας θα συνεχίσει να φοβάται τον έρωτα ή θα επαναστατήσει έναντι της λογικής;
- Ομάδα Scraps
“Called Back”
Η θεατρική ομάδα “Scraps” δημιουργήθηκε τον χειμώνα του 2017 από τους ηθοποιούς Βασιλική Σκευοφύλαξ και Μάριο Σουγιουτζόγλου. Στην πορεία για τις ανάγκες του πρότζεκτ “Called Back” εντάχθηκαν ως μέλη οι ηθοποιοί Μαρία Πίγκου, Ανδρονίκη Αβδελιώτη, Ελεάννα Παναγουλέα και οι συντελεστές Βασίλης Γκότσης (Μουσική), Μαρία Γοζαδίνου (Φωτισμοί), Δημήτρης Μπαβέλας(Φωτογραφίες, Video). Το βιογραφικό της ομάδας προς το παρόν είναι λευκό , ωστόσο ο καθένας ξεχωριστά αλλά και ως συνεργάτες, έχουν συμμετάσχει σε πολλές παραγωγές (Θίασος Κανιγκούντα- Προτσές, Casus Belli, Ομάδα 7, Utopiart….)
Η πρώτη δουλειά της ομάδας ονομάζεται “Called Back” σε σύλληψη και σκηνοθεσία της Βασιλικής Σκευοφύλαξ και θα παρουσιαστεί τον Μάρτιο του 2017 στον χώρο του Κινητήρα στα πλαίσια του I.P.F.F.
Πρόκειται για μια σκηνική σύνθεση πλαισιωμένη από ποιήματα και επιστολές της Έμιλυ Ντίκινσον με κοινό άξονα τον Έρωτα. Ωστόσο, αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης προσπάθειας της ομάδας να προσεγγίσει το έργο και τον κόσμο της ποιήτριας.
Η Έμιλυ επιλέγει στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής της την απομάκρυνση από την κοσμική ζωή. Όχι όμως από την ΖΩΗ. Αυτή η παράξενη, εκκεντρική γεροντοκόρη αντιστέκεται στις κοινωνικές επιταγές . Συνομιλεί, επικοινωνεί και ερωτεύεται, όσους και όσα την λυτρώνουν. Τα αντικείμενα του Έρωτά της είναι πρόσωπα “απαγορευμένα”. Η γυναίκα του αδερφού της (Σούζαν Ντίκινσον), ο Αιδεσιμότατος Τσαρλς Γουάντσγουέρθ, ο Σάμιουελ Μπόουλς (παντρεμένος). Όσο όμως και δυστοπικό να είναι το παρόν και το μέλλον της με τους αγαπημένα της πρόσωπα, καταφέρνει και ξεφεύγει από δραματικούς τόνους.
“Ο Ερωτικός Λόγος της Έμιλυ Ντίκινσον, αποφεύγοντας τους προσωπικούς συναισθηματισμούς , ξεπερνά φύλα, ηλικίες και πρόσωπα” (Ε. Σόφρας). Η φαινομενικά ανέραστη παρθένα, ζυμώνει ψωμί, περιποιείται τον κήπο της και ταυτόχρονα παραληρεί ερωτικά. “Μάζεψα κάτι για σένα, αφού δεν ήσουν εδώ, ένα βελανίδι και μερικά άνθη από βρύα, κι ένα μικρό κέλυφος σαλιγκαριού. Μετά τα έδεσα όλα μαζί σε ένα φύλλο και τα φυλάω όλα για χάρη σου”. Τα ερωτικά αντικείμενα βρίσκονται πάντα μακριά. Η Έμιλυ υπερπηδά τα εμπόδια που την χωρίζουν από τους αγαπημένους της (κοινωνικές επιταγές, θρησκευτικές προκαταλήψεις, απαγορευμένος έρωτας, απόσταση) και τους προσκαλεί κοντά της. Ο Λόγος της, αν και παιγνιώδης, αινιγματικός, ακόμα και αιρετικός καταφέρνει να παραμένει βαθειά ανθρώπινος και απρόσμενα οικείος.
Έλα, αργά αργά, Εδέμ!
Χείλη ανέθιστα σε σένα
-δειλά-σου πίνουν γιασεμί,
Σαν μέλισσα που λιγωμένα
Τρυγεί τον ύστερο ανθό,
Στην κάμαρα βουίζει γύρω, το νέκταρ της απαριθμεί,
Μπαίνει- και χάνεται στο μύρο.
(1860) μεταφρ. Δ. Καψάλης « Το Μέγα Ύδωρ»
Αυτές ακριβώς τις ποικιλόμορφες αποχρώσεις, επιχειρεί η ομάδα “Scraps” να ανακαλύψει και να αποδώσει σκηνικά. Οι ηθοποιοί ΜεταΦέρουν οργανικά τον Ερωτικό Λόγο της ποιήτριας για την λαχτάρα, τον πόθο, την ηδονή για το ερωτικό αντικείμενο, αλλά και για την απώλεια, τη ματαίωση και το ανεκπλήρωτο. Η Έμιλυ, κυρίως μέσα από την εμμονή της στην στίξη, αρχικά σε πιάνει από το χέρι και σου επιβάλλει να την ακολουθήσεις πιστά, και έπειτα σε αφήνει να βρεις τον εαυτό σου μέσα στον κόσμο της. Λειτουργίες που χαρακτηρίζουν σε μεγάλο βαθμό το ύφος αλλά και την ατμόσφαιρα της παράστασης.
- Ομάδα Φ/2
“Φ/2”
Η ομάδα «Φ/2» γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 2017 στην Αθήνα και αποτελεί την συνέχεια μιας παλιάς φιλίας. Το 2016 η Βαρβάρα Μπαρδακά ολοκλήρωσε τρία έτη φοίτησης στο SEAD (Salzburg, Αυστρία) και ο Φώτης Τσαλουμάς πλέον επαγγελματίας φωτογράφος, απόφοιτος της Leica Academy, αυτή τη στιγμή προετοιμάζεται για την εισαγωγή του στην ΑΣΚΤ . Με αυτό το υπόβαθρο, ξεκίνησαν την συνεργασία τους γύρω από τον άξονα “η εικαστικότητα της κίνησης” με σημείο αναφοράς τον κινητικό αυτοσχεδιασμό. Μέσω μιας ιδιαίτερης χημείας άρχισαν να προσεγγίζουν τη σκηνή σαν ένα κινούμενο πίνακα.
Η νοητική, αισθητική και συναισθηματική υλοποίηση του οράματός τους, ξεκίνησε με αφορμή το IPFF 2017. Έτσι, δημιουργήθηκε το κομμάτι «Φ/2» σε χορογραφική συνεργασία και performance με την Katharina Platz (GE), το οποίο περιγράφει την εξέλιξη του ατόμου μέσω της παρατήρησης του περιβάλλοντος, του εαυτού του και των δυνάμεων της δράσης-αντίδρασης.
Οροβόρος: το ερπετό που εξελίσσεται καταναλώνοντας την ίδια του την ύπαρξη μέσω του συμπαντικού χορού, που λέγεται “Έρως” και εμπεριέχεται στα πάντα. Από την εξιστόρηση του μύθου, περνάμε στην πραγμάτωσή του, εντάσσοντας την αλήθεια του στην ανθρώπινη φύση. Δύο ψυχρά μυθικά πλάσματα προσπαθούν να εξελιχθούν ατομικά, χρησιμοποιώντας τα κοινά ερεθίσματα και τον κοινό Χώρο. Μέσα απ’ αυτήν την ναρκισσιστική τους προσπάθεια αντιλαμβάνονται πως πάλλονται για τον ίδιο σκοπό. Μέσω αυτής της αλληλεπίδρασης , γεννιέται ο “Έρως” και τελικά, μετατρέπονται σε θερμά “ανθρωπόμορφα” πλάσματα. Η έκφραση της ενέργειας αυτής είναι ο διάλογός τους. Ο μύθος γεννάει τη συνέχεια του: την κοινή πορεία τους προς το Όλον.
“Διαίρει και Βασίλευε”. Τα σύγχρονα γεγονότα και ο σύγχρονος τρόπος ζωής αντικατοπτρίζουν την καταδυνάστευσή μας από τις οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις. Στον αντίποδα, η ανθρωπότητα γεννά διαρκώς δύναμη και τη συνείδηση να διαφεύγει απ’ αυτή τη συνθήκη. Ως ανθρώπινο είδος έχουμε διαιρεθεί εδώ και πολύ καιρό. Το επόμενο βήμα για την εξέλιξή μας: αναδόμηση, ομαδικότητα, μια υψηλότερη δόνηση. Ο “Έρως” ως κινητήριος δύναμη είναι η ευκαιρία μας να απογειωθούμε συλλογικά. Έμπνευσή μας τα λόγια του Αριστοφάνη: “Η πρωταρχική φύση μας είναι ότι κάποτε ήμασταν ολόκληροι. Του ολοκλήρου λοιπόν ο πόθος και η ορμή έχει τ’ όνομα έρως.»
Το κίνητρό της «Φ/2» είναι η εισαγωγή των συντελεστών της στην “δημιουργική διαδικασία”και η προσφορά νέων ερεθισμάτων. Θεμέλιο του κίνητρου αυτού είναι η διάρθρωση της ταυτότητας της ομάδας στο πλαίσιο της αισθητικής έκφρασης.
Website : Φ/2
- Ομάδα Yellow
“ABSENCE ΙΙ”
“Το ξέρω πως καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα, μονάχος στη δόξα και στο θάνατο” (Γιάννης Ρίτσος, Σονάτα του Σεληνόφωτος)
Η ομάδα Yellow που αποτελείται από τη σύμπραξη της εικαστικού Μαρίας Ζαχαρογιάννη και του ηθοποιού και χορευτή Γιάννου Ντανάκου, οι οποίοι ερευνούν μέσα από κείμενα βιωματικά τον έρωτα και τον πόλεμο. Την πολεμική διάσταση του έρωτα, τον πόλεμο ως πόλεμο και τον έρωτα για πόλεμο. Συμμετέχουν ενεργά η Μπέλλα Αμπαρτζάκη, βιωματική performer, η Καλλιόπη Βαγιανάκη, φωτογράφος και η Αντιγόνη Πογιατζή, ιστορικός τέχνης. Η ομάδα παρουσίασε την performance “Καθώς σου μιλούσα χθες το βράδυ” στο Φεστιβάλ Τέχνης “Κουρδιστό Μανταρίνι” τον Σεπτέμβριο 2016 σε συνεργασία με την ηθοποιό και δραματολόγο Έρη Κολέζη. Συμμετείχαν στο φεστιβάλ “100 χρόνια Νταντά” τον Δεκέμβριος 2016 στο CabaretVoltaireμε την performance “AbsenceI”, και επαναδιαμόρφωσαν την επιτέλεση αυτή στην έκθεση “Rooms 2017” της γκαλερί Καππάτος τον Ιανουάριο του 2017. Για αυτή την τελευταία τους εν εξελίξει performance συνεργάζονται με την ηθοποιό Βάσια Πασπάλη και την εικαστικό Αλεξία Καραβέλα, η οποία έχει επιμεληθεί τα σκηνικά αντικείμενα και κοστούμια με επιρροές από τον Ντανταϊσμό. Στόχος της ομάδας είναι να επαναδιαμορφώνουν και να επανασυνθέτουν την performance με νέα κείμενα και συντελεστές σαν οργανικό υλικό, όπου ο ανοιχτός διάλογος μεταξύ των συντελεστών και κατ’ επέκταση με το κοινό να επαναπροσδιορίζει το αρχικό μας ερώτημα “και τι κάνω εγώ εδώ; Πού είναι η αρχή; Πότε είναι το τέλος;” σε πολιτικό, κοινωνικό και προσωπικό πλαίσιο.
Κινητήρας|Καλλιτεχνικό Δίκτυο Παραστατικών Τεχνών
Ερεχθείου 22, Ακρόπολη |Τηλ.: 210 9248328
www.kinitiras.com|info@kinitiras.com |fb: Kinitiras