Στους απαιτητικούς καιρούς που ζούμε, όλ@ μας δοκιμαζόμαστε σε όλα τα επίπεδα. Προσωπικό, Κοινωνικό, Οικογενειακό, Επαγγελματικό. Δεν υπάρχει πια καμία αμφιβολία πως μετά την οικονομική κρίση, το προσφυγικό, την κλιματική αλλαγή, μας βρήκε η πανδημία ήδη εξαντλημέν@ ψυχικά και σωματικά. Κι όμως, καλούμαστε να αντέξουμε, να ανταποκριθούμε στις προκλήσεις των καιρών, να σταθούμε στα πόδια μας και να μην το βάλουμε κάτω, γιατί «έτσι είναι η ζωή» , γιατί «η ανθρωπότητα είναι ανθεκτική», γιατί «κάθε γενιά ζει και μια μεγάλη δυσκολία, έναν πόλεμο, μια δικτατορία, μια πανδημία» και άλλα συναφή.

Μέσα σε αυτό το ζοφερό τοπίο, η ελευθερία μας αμφισβητείται αδιάκοπα σε καθημερινή βάση τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, ενώ η δημοκρατία τίθεται διαρκώς υπό αμφισβήτηση. Ταυτόχρονα, όμως, η ανάγκη για δικαιοσύνη σε όλα τα παραπάνω επίπεδα μας καθιστά πιο γενναία και τολμηρά άτομα. Έτσι έχουν ξεκινήσει πολλές και διαφορετικές διεργασίες με στόχο να εξασφαλιστεί ακριβώς αυτό που διακυβεύεται: η ελευθερία και οι δημοκρατικές μας αξίες.

Η καλλιτεχνική κοινότητα ήταν πάντα μπροστά στις μεγάλες κοινωνικές εξεγέρσεις και αλλαγές λόγω του έντονου συναισθήματος που τη διέπει, του αυθορμητισμού, της ανάγκης για ελεύθερη έκφραση, αλλά και της γνώσης της μετά από χρόνια μελέτης και προσωπικής έκθεσης. Έτσι γίνεται και τώρα. Στους δρόμους και στο διαδίκτυο, στις συνελεύσεις και στα σπίτια μας, στα τηλεφωνήματα και στις βόλτες μας, στις ελάχιστες συνευρέσεις μας, όντας οι περισσότεροι άνεργοι αλλά όχι άεργοι, συντονίζουμε το δυναμικό μας και ζητάμε ΚΑΘΑΡΣΗ – ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ – ΟΡΑΤΟΤΗΤΑ.

Όπως λέμε και στο μανιφέστο μας «στον Κινητήρα μας ενώνουν κάποιες βασικές αρχές ανθρώπινης, καλλιτεχνικής και εργασιακής συνύπαρξης. Αρχές που διαμορφώθηκαν μετά από χρόνια κοινού καλλιτεχνικού βίου. Διανύοντας την τρίτη δεκαετία της ζωής μας στον πολιτιστικό χάρτη της Ελλάδας, έχουμε πλέον δημιουργήσει ένα κοινό ήθος το οποίο μας ενώνει και μας δίνει στόχο και δύναμη, για να δρούμε ως καλλιτέχνες και ως άνθρωποι είτε στο πλαίσιο των δράσεων του δικτύου του Κινητήρα είτε ανεξάρτητα. Οι δράσεις μας έχουν με κάποιο τρόπο άμεση ή έμμεσα σύνδεση με την κοινωνική αφύπνιση μέσω της τέχνης, εξερευνώντας ζητήματα κοινωνικής δικαιοσύνης, ισότητας, δημοκρατίας και  οικολογίας.»

Ως εκ τούτου δεν μπορούμε παρά να πάρουμε θέση αυτή τη στιγμή για όλα όσα συμβαίνουν στην χώρα μας και να μιλήσουμε «συμβολικά», λέγοντας ότι είμαστε κι εμείς μέτριοι επαγγελματίες ομοφυλόφιλοι που ζητάμε την παραίτηση της ηγεσίας του ΥΠΠΟΑ, ζητάμε να μην πεθάνει κανένας απεργός πείνας και να μείνει η αστυνομία έξω από τα Πανεπιστήμια. Ζητάμε, επίσης, τα χρήματα του κράτους να διοχετευθούν εκεί που θα έπρεπε από την αρχή της πανδημίας, δηλαδή στο ΕΣΥ, στην Παιδεία και στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, αντί για τους εξοπλισμούς και την αστυνομία. Ζητάμε μια σοβαρή αντιμετώπιση των καλλιτεχνών και όλων των κλάδων που έχουν πληγεί από την πανδημία και, τέλος, ζητάμε να δοθεί αξία στην καλλιτεχνική παιδεία και σεβασμός στους σπουδαστές των παραστατικών τεχνών, όπως δίνεται στους σπουδαστές της χωροφυλακής και των φυλάκων συνόρων.

Γιατί εμείς οι καλλιτέχνες είμαστε συνοριοφύλακες των ψυχών της ανθρωπότητας. Φυλάμε τα σύνορα της ελευθερίας της έκφρασης με κάθε προσωπικό κόστος. Χρόνια τώρα.