Παίρνοντας το πτυχίο από το τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Οικονομικών Σπουδών της ΑΣΟΕΕ, ήμουν ήδη αποφασισμένη ότι τα οικονομικά δεν είναι ο τομέας με τον οποίο θα ήθελα να ασχοληθώ. Είχα αποφασίσει ότι η επαγγελματική μου αποκατάσταση θα ήθελα ιδανικά να εμπεριέχει τις τέχνες και – γιατί όχι? – να συνδυάσω και τις γνώσεις που αποκόμισα από τις σπουδές μου. Έστειλα λοιπόν πολλά βιογραφικά, πήρα πολλά τηλέφωνα, ζητώντας απλά εθελοντική εργασία. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, έπαιρνα μία απάντηση ότι δεν χρειάζονται άτομα προς απασχόληση, ενώ το πιο αξιοπερίεργο ήταν ότι κάποιοι δεν είχαν ιδέα τι εννοώ με το «εθελοντική εργασία». Μία από τις φορές που επισκέφτηκα το Κινητήρας studio για την παράσταση “This is not my body” σκέφτηκα «Εδώ γιατί δεν έχω στείλει??» και ενθουσιάστηκα! Την επόμενη κιόλας μέρα, έστειλα το κλασσικό πια e-mail και – ως διά μαγείας – είχα λάβει απάντηση μέσα στα επόμενα 5 λεπτά. Η απάντηση ήταν η εξής: «Φυσικά και ενδιαφερόμαστε! Σε περιμένουμε αύριο στη 13:00 στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακκογιάννης». Κεραυνοβόλος έρωτας.
Αφού ολοκληρώθηκε το Spider Festival, για το οποίο ήμουν εθελόντρια, συντονίζοντας το χώρο και ενημερώνοντας τον κόσμο, αποφασίσαμε να συνεργαστούμε και εκτενέστερα με το Κινητήρας studio. Σκοπός μου ήταν να αποκτήσω εμπειρία ώστε να μπορέσουν να με δεχτούν σε κάποιο μεταπτυχιακό “Arts Management”. Ως “Assistant Art Manager” βοηθούσα την καλλιτεχνική διευθύντρια Αντιγόνη Γύρα σε ό,τι χρειαζόταν. Το εύρος των δραστηριοτήτων μου ήταν από το να βοηθήσω στο ταμείο στις παραστάσεις μέχρι και να συνοδεύσω την Αντιγόνη σε rendez-vous με πολιτιστικούς φορείς, ή και αργότερα μόνη μου, αλλά και ο συντονισμός των residents artists. Με τον καιρό και με τη βοήθεια της Αντιγόνης, άρχισα να συνειδητοποιώ τα δυνατά και αδύνατά μου σημεία, τι μ’ αρέσει και τι όχι, πώς είμαι σαν εργαζόμενη. Αργότερα, συναποφασίσαμε ότι μεγαλύτερη ανάγκη απ’ τη δική τους πλευρά και δεξιότητα από τη δική μου, υπήρχε στον τομέα των χορηγιών και των residencies, οπότε απασχολήθηκα περισσότερο εκεί. Ήταν κάτι που ανταποκρινόταν σε αυτό που είχα εξ’ αρχής στο μυαλό μου και που συχνά ευχόμουν να μπορούσα να δουλέψω εκεί.
Αφού μαθαίνω ότι δεν με έχουν πάρει στα μεταπτυχιακά που είχα κάνει αίτηση, κατά βάθος χαίρομαι και συνεχίζω τη συνεργασία μου με τον Κινητήρα πιο δυναμικά. Παρ’ ότι η οικονομική κατάσταση γινόταν όλο και πιο δυσχερής, καταφέρναμε να βρίσκουμε λύσεις, χορηγίες, καλλιτέχνες από το εξωτερικό, καταξιωμένους αλλά και ανερχόμενους με πιο δημιουργικούς και άμεσους τρόπους. Ίσως αυτό με βοήθησε και περισσότερο να μάθω.
Στον Κινητήρα αγάπησα τις «ιδιοκτήτριες» (μαζί και το γάτο τον «Άντρα»!), τον χώρο, το περιβάλλον, τη γειτονιά, τον κόσμο που ερχόταν, όλους και όλα. Με υποδέχτηκαν σαν δώρο και μου φερόντουσαν έτσι μέχρι και την τελευταία μέρα. Αξίζει να αναφερθεί ότι συχνά έκλαιγα από συγκίνηση (όπως όταν μου έκαναν έκπληξη με τραγούδια και γλυκά στα γενέθλιά μου). Το γραφικό πλέον φαινόμενο αυτό συνεχίζεται μέχρι και σήμερα!
Με βοήθησαν σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο, από το 0 να ανακαλύψω τον εαυτό μου. Μου έδωσαν την ευκαιρία να εκθέσω τα κοσμήματά μου, το οποίο ήταν και το έναυσμα να συνεχίσω να δημιουργώ και να συμμετέχω σε γνωστά και μη bazaar, ενώ με ώθησαν στο να φτιάξω δικό μου site.
Ώσπου μία μέρα το Φεβρουάριο, με κάλεσαν για συνέντευξη στην Ελληνοαμερικανική Ένωση, για το Πολιτιστικό Τμήμα, ως Arts Manager (αυτό που ήθελα), όπου και εργάζομαι μέχρι σήμερα. Χωρίς την προϋπηρεσία στον Κινητήρα δε θα τα κατάφερνα, είναι σίγουρο, αλλά και χωρίς την αγάπη και την πίστη που μου έδειξαν οι κινητήριες δυνάμεις του Κινητήρα, Αντιγόνη Γύρα, Βίκυ Αδάμου, Φλώρα Καλομοίρη. Να σημειωθεί ότι και οι 3 έχουν τόσους ρόλους και ανταπεξέρχονται σε όλους αξιοθαύμαστα. Δημιουργοί, μητέρες (οκ οι 2 απ’ τις 3), γυναίκες, ηθοποιοί, χορεύτριες, φίλες, επαγγελματίες, νοικοκυρές, δασκάλες, διευθύντριες, άνθρωποι, κ. ά. Υποκλίνομαι.
Ακόμα πηγαίνω είτε για βοήθεια, είτε για παράσταση, είτε για επίσκεψη και τα συναισθήματα είναι τα ίδια και πιο δυνατά. Θα σταματήσω εδώ γιατί τα λόγια δεν είναι αρκετά για να περιγράψω την εμπειρία μου. Μία φορά κινητηράκι, για πάντα κινητηράκι.